31 Korrik, 1446: Një Natë e Gjurmëve dhe Shpresa të Fshehta

Era e freskët e mbrëmjes së korrikut depërton nëpër çarje të kështjellës së Krujës, duke sjellë me vete aromën e tokës së lagur dhe të bimësisë së malit. Zhurma e qytetit po zbehet ngadalë, duke lënë vend heshtjes së natës, një heshtje që ndonjëherë prishet nga ulërima e largët e një qeni ose zëri i ndonjë zogje të natës. Unë, Gjergj Kastrioti, Skënderbeu, u ul në tavolinën time të punës, drita e një qirije të vetme duke i dhënë një shkëlqim të zbehtë faqeve të pergamenës së hapur përpara meje. Është një natë e veçantë, jo vetëm për shkak të heshtjes së rrallë që mbretëron mbi Krujën, por edhe për shkak të mendimeve të shumta që më mbushin mendjen.

Sot, përfundova një takim të gjatë me krerët e fisëve shqiptarë. Detaje të shumta janë diskutuar, nga furnizimi me ushqime për ushtrinë tonë deri tek strategjia kundër sulmeve të mundshme të osmanëve. Sytë e tyre, të mbushur me shpresë dhe ankth në të njëjtën kohë, pasqyrojnë gjendjen e kombit tonë. Një shpresë e brishtë, e mbështetur në krahët e mi të lodhur, por të vendosur. Ankthi për të ardhmen, një ankth që ndaj me ta, një ankth që më shtyn të veproj me kujdes dhe me guxim të pakompromis.

Të gjithë e dinë se lufta me Perandorinë Osmane është një betejë e gjatë dhe e vështirë. Shumë fisnikë të tjerë kanë rrëzuar krahët para fuqisë së tyre të pamasë. Por ne, shqiptarët, kemi një çështje tjetër për të luftuar, një çështje më shumë se vetëmbëlësimi. Lufta jonë nuk është vetëm për tokën tonë, por për lirinë tonë, për identitetin tonë, për besimin tonë. Dhe ky është një zjarr që nuk mund të shuhet.

Këtë vit, kemi përjetuar disa fitore të rëndësishme. Në fillim të verës, rrëzuam një ushtri osmane dyfish më të madhe se e jona në betejën e… (Skënderbeu preferon të mos zbulojë detaje të caktuara për strategjinë ushtarake në ditarin e tij). Kjo fitore i ka dhënë shpirt shqiptarëve dhe ka dërguar një mesazh të fortë në Stamboll. Megjithatë, nuk mund të flitet për paqe. Ata do të kthehen. Ata gjithmonë kthehen.

Në takimin e sotëm, biseda shkoi edhe për problemet e brendshme. Disa fisnikë janë ende të palëkundur në besnikërinë e tyre ndaj kauzës sonë. Dyshimet dhe mosmarrëveshjet e brendshme janë një armik po aq i rrezikshëm sa edhe osmanët. Duhet të punojmë pa pushim për të bashkuar shqiptarët nën një flamur, për të krijuar një unitetin e pamundur, por jetik për mbijetesën tonë.

Më vjen keq për humbjet tona. Një herë e një kohë, lufta na jepte vetëm humbje; humbje njerëzish, humbje të fshatrave, humbje të shpresës. Tani, të paktën, kemi fituar disa fitore të rëndësishme, disa beteja, që duket sikur janë fituar vetëm falë fatit të mirë. Por, ky fat i mirë është i pakëndshëm. Nuk mund të mbështetemi vetëm në fat. Duhet të punojmë për të siguruar fitoret e ardhshme, duke përdorur strategji të zgjuara dhe duke udhëhequr ushtrinë time me guxim dhe vendosmëri.

Më tej, diskutova me krerët e fisëve për nevojën e bashkëpunimit me aleatët e huaj. Papa, Venediku, Napoli – ata të gjithë kanë interes të pengojnë përparimin e osmanëve në Ballkan. Por mbështetja e tyre është e papërcaktuar, e papërhershme. Ato janë aleansa të brishtë, të ndikuara nga interesat e tyre të ngushta, dhe nuk mund të mbështetemi plotësisht në to. Ne duhet të mbetemi të fortë edhe të vetëm, të sigurt në forcën tonë dhe të vendosur për të mbrojtur vendin tonë.

Ndërsa qirija po digjet ngadalë, mendimet e mia udhëtojnë drejt familjes. Donia, gruaja ime, dhe fëmijët e mi, janë një burim i pafund i energjie dhe shprese për mua. Më kujtojnë pse luftoj, pse jam i gatshëm të sakrifikoj gjithçka për çështjen shqiptare. Ata janë shkaku i jetës sime, motive për të mbrojtur trojet tona, për të luftuar për të ardhmen e tyre, dhe për të siguruar se do të rriten në një Shqipëri të lirë dhe të pavarur. Të gjitha sakrificat e mia ia vlenin, për një Shqipëri të pavarur, për një të ardhme më të mirë për fëmijët e mi.

Në këtë mbrëmje, unë ndjej peshën e përgjegjësisë mbi supet e mia. Por unë nuk jam vetëm. Kam pasur fatin të udhëheq një popull të fortë, të vendosur, të gatshëm të luftojë për lirinë e tij. Dhe së bashku, do të luftojmë derisa të arrijmë çlirimin e plotë të Shqipërisë. Kjo është premtimi im, i dhënë jo vetëm për popullin tim, por edhe për veten time. Për të ardhmen, për të tjerët, për fëmijët e mi.